Ծերության ցավից արծիվը բարի,
Ծանր տնքում էր` հենված մի քարի.
Գլխավերևում մի ճանճ տզտզան,
Քմծիծաղ տվեց ու դիմեց նրան.
-Հե՜յ գիտի արծիվ, ի՞նչ օրի հասար,
Փառքդ եղել է հողին հավասար:
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...